Bir kıyı kenarında kuş sesleri ve dalga sesleriyle vücudunu, zihnini dinlendirirken; o dinginliğin güzel geldiğini hissettiğin ve daha fazlasına kendine layık gördüğün anda hissettiğin histir öz şefkat. Güneşin yüzünü ılık ılık ısıttığını, bacaklarını sardığını, yosun ve tuzlu su kokusunu kuşların bağırışları eşliğinde içine çekerken hissettiğin dinginliği hatırla. Hayatında ne sıklıkla yahut kaç kez bu dinginliği yaşıyorsun? Zihninin ve vücudunun gereksinimlerine ne kadar hakimsin? Gereksinimleri sıralarken hangilerine daha çok öncelik verip hangilerine hiç yer vermiyorsun? Pekala yer vermediklerine ne kadar muhtaçlığın olduğunu biliyor musun?
Kendini zalimce eleştirdiğin vakitler olmuştur. Bir yanın seni korur, o kadar da hak etmediğini söyler bu tenkitleri. Bir yanın ise tenkitte ne haklı olduğunu ispatlamaya, hipotezler sunmaya devam eder. Hak etmediğini söyleyen, tenkitleri yumuşatan tarafının sesini televizyondaki volume düğmesi üzere düşün. O denli bir anını hatırla, o ses sıfır ile yirmi ortasında hangi düzeye denk geliyor? Diğer bir örnekle öz bakımının bütünlüğüne sıfır ile yirmi ortasında hangi düzeyde hisse biçersin? Bunların karşılığı, büyük oranda kendine ne kadar sıklıkla şefkatle sarıldığınla hakikat orantılı. Kendine sarılmak da neyin nesi diye sorabilirsin. Depresyon hırkası, depresyon çorabı, depresyon battaniyesi, yorganı, sevgilisi… Bunlar kendini düşük hissettiğinde seni bir bütün olarak tutmak, dağılmanı engelleyecek, sarıp sarmalayacak, kısaca gereksinim duyduğun şeylerin başında gelebiliyor. Temelde şefkat duygunu besleyen bu aksiyon yahut malzemeler âlâ hissetmene yardımcı oluyor. Dağılmış kalbini, karışmış zihnini, bulanmış duylarını sarıp sarmalıyor. Bunlara somut olarak berbat hissetiğimiz anlarda muhtaçlık duyuyoruz. Şefkat hissine her vakit muhtaçlığın olduğunu ve bunun isminin öz şefkat olduğunu söylesem? Dağıldığımız vakitlerde ağır bir formda hissettiğin bu his, hayatında faal olarak kullanabilirsen dağıldığın vakitlerde bu kadar karmaşık ve dağılmış hissetmemene yardımcı olacak güçte bir şey. Antrenman yapmak üzere düşün. İdman yapmayı hayatına yerleştirmiş biri ağır bir yük kaldırırken; hayatında hiç antrenman yapmayan biri ağır bir yük kaldıracağı vakit, ikisinin de tartıya karşı verecekleri reaksiyon farklı olacaktır. Hiç antrenman yapmayan bireye daha ağır gelecek ve sonrasında tahminen kas ağrıları yaşayacak. İdman yapana ise tekrar tıpkı yükte lakin halledilebilir gelecek ve sonrasında bir ağrı yaşamayacaktır. İşte kendine gündelik hayat akışında yer verdiğin şefkat, güçlü vakitlerinde senin daha kolay atlatmana ve daha başedilebilir karşılamana yardımcı olacaktır.
Öz şefkat kendine alan yaratmaktır, öz bakımına ehemmiyet vermeni sağlar. Tahminen şuları düşünebilirsin: O kadar kahrın, gerilimin içinde buna ayıracak vaktim yok. Karnımı doyurma kaygısındayım, barınma kaygısındayım, aşk acısı çekiyorum, ekonomik ezalar yaşıyorum, ailemle eşimle kardeşimle çatışıyorum, düşmanlarım var, vs. üzere sorunlarım var, bu benim için lüks bir şey, kendimi düşünemem diyebilir bunu bencilce düşünmeye kadar götürebilirsin. Tam da bu yüzden buna muhtaçlığın var. Hayat denen ringde daha güzel performans gösterebilmen, buz pistinde en düzgün dans gösterini sergilemen için buna gereksinimin var. Zorluklarla daha yeterli baş edebilmen, gerilimle başa çıkman için öz şefkat gereksinimini karşılaman gerekli.
Ne yapacağım diye sorabilirsin? Sana ne yapacağını değil nasıl yapacağının yolunu gösterebilirim. Zira sen biriciksin ve seni lakin en âlâ sen tanırsın. Muhakkak kurallara sığacak bir kalıp değilsin. Yazının başında sana bir imajinasyon oluşturdum, şayet güzeline gitti ve hayal ettiysen bu sahneyi, çok kolay bir kıyıda 5 dk. bile kendine bunun gerçeğini oluşturacak bir alan açabilirsin. Kıyı yok mu, o vakit hayal et. Hayal gücü bizlere verilmiş en mucizevi şey. Kapat gözlerini ve sana güzel gelecek ne varsa onu hayal et. Bütün duyularına hitap edecek halde bütün ayrıntılarını düşün. Sana güzel gelen şeylerin listesini yapabilirsin. İmkansızlar da olabilir bunu içinde, hayal gücümüz bu yüzden var. Hayatta kusurlar yapabileceğin gerçeğini unutma, kendine sarıl ve kendini dinle. Kumandandaki volume düzeyi metaforunu orta sıra kendini denetim etmek için sorabilirsin. Göreceksin arttıkça çevrendeki beşerler seni daha âlâ duyabilecek ve anlayacaktır. Zira öncelikle sen kendini duymuş ve anlamış olacaksın.