Evet yeni heyecanlar, yeni tasalar, yeni gururlar…. Eylül ayı yaklaştı, okullar açılıyor her Eylül ayında olduğu üzere annelerden bize gelen en çok soru çocuğumu okula nasıl hazırlayacağım? nasıl göndermeliyim? sanki okula gitmeye hazır mı? bilişsel olarak her ne kadar testlerle bunu ölçsek de duygusal olarak ölçmenin tek bir yolu yok maalesef… Birinci sefer yaşanan her zorluk üzere okula alışma sürecinde de çocuklar ve ebeveynlerin de birtakım zorluklar yaşaması çok doğal lakin okul adaptasyonu periyodunda çocuğun ebeveynlerinden sağlıklı bir halde ayrılabilmesinin, okula olan algısını ve ahengini etkileyen en kıymetli faktörlerden biri olduğunu söyleyebiliriz. Tam da bu nokta da ayrılık korkusu dediğimiz bir kavram işin içine giriyor. Ayrılık tasası, gerçek bakım veren bireyden uzak kalma telaşıdır. Ayrılık Derdi Bozukluğunun temel özelliği çocuğun konuttan ya da bağlandığı şahıslardan farklı kaldığında devamlı çok problem ve dert yaşamasıdır. AKB’de en sık görülen belirtiler; ayrılma ile alakalı ıstırap hissi, yanında bir yetişkin olmadan ya da yalnız kalmayı reddetme ve konuttan ya da bakım veren bireylerden uzakta uyumayı reddetme olduğunu gözlemleriz. Bunu da toplum da anne babasından ayrılmak istemediği için okula gitmek istemeyen çocukların varlığı ile sıklıkla görüyoruz. Okul bahçesinde beklemekten yorulan, konut içerisinde çocuğunun yanından bir dakika bile ayrılmayan tükenmiş ebeveynler sıklıkla terapi odasında dinlediğimiz danışanlarımız ortasında yer alıyor. Yapılan çalışmalar çocukların aile tavırlarının çok hami ve çok denetimci olmasının çocuklar da dert düzeyini arttırdığını göstermiştir. Çocukluk devri ayrılık telaşı davranışının annelerin kendi dert seviyeleri de ile ilgili olduğu da düşünülmektedir. Derdin öğrenilen bir davranış olduğu fikrinden çıkan bu görüşe nazaran çocuklarda görülen ayrılık tasasının anneden bulaşıcı bir davranış olduğu söylenebilir. Çocuk gelişiminin birinci yıllarında telaşlı bir ebeveyn ile vaktini geçirdiğinde bu davranışı kendi ile özdeşleştirip yeni temaslarda kullanarak kendinde kalıcı bir davranış haline getirebilmektedir. Birçok ebeveyn ayrılık korkusu yaşayan çocuğunu bir bakıcıya, kreşe yahut öğretmene bırakmanın ne kadar güç olduğunu bilir. Ebeveynler olarak bu durumlarda; Çocuğun ayrılık tasasının yalnızca çocuktan kaynaklı olmadığı farkına varılarak bu durumun aşılması için ailenin katkısının çok değerli olduğu fark edilmelidir. Annenin yahut çocuğun yaşadığı dert durumunda kendilerinin baş edemedikleri gözlemlendiğinde profesyonel dayanak almaktan kaçınılmamalıdır. Ebeveyn tavırlarının da çocuğun derdi üzerinde tesiri olduğu göz önüne alındığında, ailelerin kullandıkları muhakkak başlı kalıp davranışların farkına varması ve hangi davranışın telaşa yol açtığını anlayabilmesi telaş durumunun ortadan kalkması için hayli kıymetli bir adım olacaktır. Tüm çocuklara ve ailelerine bu süreçte kolaylıklar, düzgün tecrübeler dilerim.