Merhaba,
Hadi bugün birlikte içinde bulunduğumuz süreç hakkında düşünelim. Bir evvelki yazımda da belirttiğim üzere Covid-19 pandemisi hepimizin hayatının merkezinde konumlanan bir gerçeklik oldu. Birebir gerçekliğin içinde her birimiz farklı tecrübeler yaşamaktayız. 8 aylık müddet zarfında ki kısıtlamalar, karantina süreci hepimize daha evvel yaşamadığımız tecrübeler ve hisler yaşattı. Bazılarımızda çeşitli farkındalıklar oluşurken, bazılarımızda tabana çöküşlere neden oldu. Bazıları
için hasret duygusu bir söz olmanın dışına çıkıp mana buldu, bazıları hasret duyduklarına kavuştu.Her birimizin hayatı salgın öncesi ve salgın sonrası olarak ikiye ayrıldı. Bir noktada hayata bakış açısı ve yaşama emeli değişenler oldu. Bu hususa iki farklı açıdan bakılabilir.
Şimdi, zihnimizde bir Ahmet Beyefendi canlandıralım. Ahmet Beyefendi 45 yaşında. Evli ve bir oğlu var. Kendisini hayatı boyunca ailesine adamış, eşinin ve çocuğunun rahat bir hayat yaşaması için
mücadele etmiş; yeri geldiğinde çift vardiya çalışmış, sabah erken saatlerde konuttan çıkıp akşam geç saatlerde meskene dönmüş, meskenini geçindirmek ve çocuğunu okutabilmek için elinden gelenin en uygununu yapmış bir baba. Pandemi sürecinde çalıştığı iş yeri kapandığı için Ahmet Beyefendi günlerini konutunda geçirmeye başlamış. Bu sayede, Ahmet Beyefendi ile ailesinin yıllar sonra bir ortada vakit geçirebilecekleri vakitleri oluşmuştur. Ahmet Beyefendi bu vakte kadar çok düzgün bir baba, eş olduğunu düşünmektedir. Zira yıllarca ailesi için yaşamış, onlar için çalışmıştır. Başlarda konutta kalmak Ahmet Bey’e ve ailesine düzgün gelse de vakitle ortalarında çatışmalar çıkmaya başlamıştır ve bu sorunlar gün geçtikçe artmıştır. Görünenin bilakis, yıllar içinde ne Ahmet Beyefendi ailesini, ne de ailesi Ahmet Bey’i tanıyamamıştır. Ahmet Beyefendi ailesinin fizikî gereksinimlerini karşılarken duygusal gereksinimlerinin da olduğunun farkına varamamıştır. Bundan ötürü ailede duygusal istikametten kopukluklar oluşmuştur. Aile üyeleri ve Ahmet Bey’in birbirlerinden beklentileri çok farklı olduğu için birbirlerini manaya noktasında da sorunlar yaşamaya başlamışlardır ve ortaya bir haklılık savaşı çıkmıştır. Yaşanılan olayların sonucunda Ahmet Beyefendi derin bir ıstırap duymuş, içine kapanmış ve bağlantı kurmamaya başlamıştır. Bu süreçte, Ahmet Bey’in aklında tek bir soru vardır; ben bu vakte kadar ne için yaşadım? Artık Ahmet Beyefendi için yaşadığı hayatın hiçbir manası kalmamıştır. Pandemi işini, ailesini elinden almış, onu yapayalnız bırakmıştır.
Şimdi, bir de zihnimizde Feride Hanım canlandıralım. Feride Hanım 48 yaşında, evli ve 2 çocuğu var. 21 yaşında evlenmiş, 22’sinde anne olmuş, evlendiğinden beri her gün çalışan ve eşiyle bir arada hayat uğraşı veren bir bayan. Meskeninin geçimini
sağlayabilmek, ailesine yardımcı olabilmek için emzirdiği bebeğini sütten kesip annesine emanet ederek işe başlamış, ikinci bebeğini ise kreşlerde büyütmüştür. Hayatı daima ömür uğraşıyla geçmiş ve çocukları büyürken onların yanında olamamasının yükü omuzlarında kalmıştır. Pandemi periyodunda çalıştığı kurum uzaktan çalışma sistemine geçtiği için eşi, kendisi ve çocukları yıllar sonra birinci sefer meskende bir ortada uzunca vakit geçirme fırsatı bulmuştur. Aile bireylerine başlarda çok keyifli gelen bu durum, vakit geçtikçe çatışmaların olduğu ve kırgınlıkların ortaya çıktığı bir süreç haline gelmiştir. Lakin her kırgınlığın sonunda aile bireyleri birbirlerine kendilerini daha yeterli tabir etmeye başlamışlardır. Birebir meskenin içinde yıllar boyunca birbirlerine yabancı üzere, kendi içlerinde, kapalı kutu olarak yaşadıklarını fark etmişler ve bu süreçte birbirlerini tanımaya fırsat vermişlerdir. Yıllar içinde oluşan boşlukları doldurmaya, kendi yaralarını sarmaya başlamışlardır ve şimdiye kadar oluşan buzlar erimeye, koyulan sonlar geçilmeye başlamıştır. Feride Hanım’ın yıllarca içinde oluşturduğu duygusal boşluk dolmaya başlamıştır. Çocuklarıyla sıcak ve sevgi dolu bir bağ kurabildiğini fark etmiştir. Bu sürecin içinde hasret duydukları aile ortamına kavuşmuşlardır. Pandemi devri Feride Hanım için hayatının manasını keşfettiği, yalnızca çalışarak hayatın geçmemesi gerektiğini, ailenin ve kendi içsel doyumunun daha değerli olduğunu fark ettiği bir periyot olmuştur. Bundan sonraki hayatını bu farkındalık üstüne temellendirerek geçirmeye odaklanmıştır.
Evet, iki farklı hayat, iki farklı kıssa… Yeniden de her birimizin cevaplaması gereken bir soru var. Pandemi süreci bizim için bir farkındalık mı yoksa bir tabana çöküş mü? Hepimiz Ahmet Beyefendi, Mehmet Beyefendi, Feride Hanım, Aydan Hanımız. Hepimizin hayatında inişler, çıkışlar, bitişler, başlangıçlar, zorluklar, kolaylıklar var. Hepimiz bu dünyadayız ve buraya bir geliş hedefimiz var. Vaktimiz kısıtlı ve yapılacak çok şey var. Hayatımızda dalgalanmalar olabilir, sert düşüşler yaşayabilir, süratli yükselişler görebiliriz. Asıl olan yaşadıklarımızdan öğrendiklerimiz ile gerektiğinde ayağa kalkmak ve yaşamaya devam etmek. Hey, sen, evet sen sevgili okurum. Kimsin, nerdesin, kaç yaşındasın, en kıymetlisi nasılsın; bilmiyorum. Her neredeysen, kimsen haydi kalk topla kendini. Kendin için ve dünya için yapacak çok şeyin var.
Sevgiyle kalın,