İlişkiden vazgeçmek zordur birden fazla vakit. Birine aşikâr bir müddet emek verirsin; sonra da kolay kolay çekip gidemezsin.. Yürek ister, tek başına hayatla uğraş etme gücü gerektirir. Bazen kurallar o denli zordur ki! Lakin bir bakarsın, kaideleri çok daha sıkıntı olan biri çok daha kısa bir mühlet içerisinde bağlantısından vazgeçmiştir.
Nedir koşulların zorluğu? Maddiyat, çocuk/lar, etraf?? yahut farklı bir sebep olabilir.. Pekala tıpkı kurallara sahip iki şahıstan biri neden ilgisini sonlandırabiliyor?? Kişiyi daha kararlı kılan ve aldığı kararı sürdürmesini sağlayan nedir? Alakada geçirdiği mühlet, kişiliği, inançları, fikirleri, kültürel yapısı yahut cinsiyeti mi… Ne dersiniz??
Süre ne kadar uzunsa bağdan vazgeçmek o kadar sıkıntı gelir beşere. Çoklukla ‘ilişkide kalınan müddet ile bağa devam kararı’ ortasında gerçek bir orantı kurarız. Lakin gerçek TAM DA BU TÜRLÜ DEĞİLDİR. Zira çok uzun vakittir ayrılmayı düşünüyor ve karar veremiyor olabilirsin. Aslında bağlantıyı uzatan tam olarak kendinsin. ARTIK, alakanı bitirmeyi düşündüğün BİRİNCİ VAKTİ, sonra da EN SON VAKTİ düşünmeni istiyorum. İki vakit aralığında nasıl bir fark var? Sahiden bir şeyler değiştiği için mi devam ediyorsun YOKSA vazgeçemediklerin, başka bir tabirle ÖDEYECEĞİNİ DÜŞÜNDÜĞÜN BEDELLER YÜZÜNDEN Mİ??
Yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu fark ettiğinde ne yaptığını bir düşün. Üzerini mi kapatıyorsun yahut dikkatini diğer şeylere mi veriyorsun. Bunlardan birini yapıyorsan kaçak oynuyorsun derim sana. Aslında sorun çözülmemiş, sadece ERTELENMİŞTİR. Akabinde yatırımlar giderek artar. Çocuklar, vaatler, birbirine karışan hayatlar… Bir türlü vazgeçemezsin; ‘’Ben artık 10 yılımı yatırdım’’, ‘’15 yılımı yatırdım’’, ‘’tam ben ayrılırım, benim 15 yıldır uğraştığım şeyin üzerine küt diye biri gelir oturur’’ diye diye bir 10 yıl, 20 yıl daha yatırırsın… Tam bir karar verirsin, kendini suçlamaya başlarsın ardından. ‘’elimden geleni yaptım mı acaba’’ diye.. Bir kısır döngüdür sürer gider… Elindekinden olmamak için yatırımı daima artırırsın. Fakat bir de bakmışsın, BİR GÜN HER ŞEY KÜT DİYE GİTMİŞTİR ELİNDEN YAHUT SEN BU TÜRLÜ İSTEMİŞSİNDİR EPEY YILDAN VE EMEKTEN SONRA.. ANLAYACAĞIN ÖDEYECEĞİNİ DÜŞÜNDÜĞÜN BEDELLER DAHA AĞIR OLMUŞTUR…
Yatırımın her geçen gün artacağını ve sonrasında sonlandırmanın daha sıkıntı olacağını daima göz arkası edersin. ”Elalem ne der” kaygısıyla hareket edersin birçok defa. Gerçekten çoklukla beşerler tarafından onaylanmak ve diğerlerine kendimizi beğendirmek telaşı içindeyiz. Halbu ki ne sorunu yaşarken ne de sonrasında o şahıslar olur etrafımızda. Pekala neyin telaşıdır bu? Yani oburlarının onayı olmasa ne olur? Başarısızlık?? ‘İlişkiyi düzgün yönetemeyen bir kişi olmak’ mıdır bunun manası, yoksa hayatta her şeyin düzgün olmasına ihtimam gösteren yahut kusur yapmaya tahammülü olmayan MÜKEMMELİYETÇİ BİR KİŞİLİK YAPIN olabilir mi? Yoksa ‘boşanmış bir bayan yahut ‘boşanmış bir erkek’ olmak üzere KENDİNE YAPIŞTIRDIĞIN ETİKETLERE mi takılıyorsun?
”Ya diğerini bulamazsam”, ”Ben birini bulamayacağım” gibi NİYETLERİN de olabilir. Korkulu, duygusal iniş çıkışları olan yahut hassas bir kişiliğe sahip olabilirsin ve bu durum ilgine olumsuz yansıyabilir. Kendin üzere olmakta zorlanırsın mesela. Örneğin, bir sorun çıkmasın diye olağanda yapmayacağın şeyleri yapar, daha temkinli yaklaşırsın yahut çabucak her şey olsun bitsin istersin. Nedir bu tez? Sonuç odaklı olduğunu ve bir türlü yaşadığın anın YANİ SÜRECİN tadını çıkaramadığını söyleyebilirim sana. Daha evvel ki münasebetlerini, yaşantılarını, yaptığın yanılgıları vs. süzgeçten geçirmeden hareket edersin. Seni hızlandıranın ASIL OLARAK fikirlerin ve kişilik yapın olduğunun farkında olmadan (Kaldı ki, bu türlü bir farkındalığa ulaşmak için ekseriyetle bir terapi süreci gerekir!!!)… YA çok da içine sinmeyen bir bireyle birlikte olmaya devam edersin YA DA görünüşte içine siniyor üzeredir; lakin verdiğin odunların ve vaatlerin haddi hesabı yoktur. Kendinden ödün verir durursun farkında olarak yahut olmayarak. Ekseriyetle de farkında değilsindir seni bu türlü olmaya zorlayan duyarlılıklarının. YETERSİZLİK, KUSURLULUK, BAŞARISIZLIK vb. İNANIŞLARIN her fırsatta yüreğine oturur ve seni kimi davranışlara sevk eder. Verdiğin ödünler arttığında, ‘kendin üzere olamadığın yahut karşısındaki kişi tarafından beğenilmeyen bir ilişki’ içerisinde buluverirsin kendini. O vakit geldiğinde ise bağdan vaz geçmek emin ol daha sıkıntı olur senin için…
Sen bunlarla uğraşırken hayat akıp masraf. Bir de bakmışsın evvelden ehemmiyet verdiğin şeyler ehemmiyetini yitirmiş ve sen vaktinde yapamadıklarından ötürü pişmansın. İşin daha da enteresan tarafı vaktinde taktığın, onay almak istediğin şahıslar var ya hani. Ya şuan çevrende değiller ya da onların da ömür görüşleri değişmiş.. Derin bir kızgınlık, hayal kırıklığı, pişmanlık yahut keder yaşarsın… Lakin son pişmanlık yarar etmez, olan olmuş ve vakit akıp gitmiştir…
Bu hamaseti gösterenler daima keyifli mudur pekala? Bu hususta net bir yorum yapmak çok mümkün değildir. Zira bazen yaşayıp görmek gerekir yoksa falcıdan bir farkımız kalmaz. AMA ŞUNU SÖYLEYEBİLİRİM Kİ; bazen bitişler yeni başlangıçlara vesile olur ve vazgeçemediğiniz yahut ödemekten korktuğumuz bedeller ileride daha ağır bedelleri ödememizi engelleyebilir. Başka taraftan, acıya katlanabilmek ve zorluklarla uğraş edebilmenin ömrün içinde olması gereken ve kişiyi olgunlaştıran bir tarafı olduğunu düşünüyorum. Zorlukla uğraş ettikçe kendini daha güçlü ve yiğit hisseder; bir de bunun gururunu yaşarsın.
AMA YENİDEN DE BAĞLANTINA SON VERMEDEN EVVEL ÇABUK ETME VE GÜZELCE DÜŞÜN DERİM…
