Öncelikle kişilik nedir diye bakacak olursak; kişilik, bir kişinin süreklilik gösteren ve kendine has olan davranışlarının tümüdür. Genetik, çevresel ve çocukluk yaşantısı üzere faktörlerin bir ortada şekillenmesi sonucunda kişilik oluşur diyerek kabaca bir tarif yapabiliriz. Tanıma baktığımızda kişilik dediğimiz olgu çok net bir tarif üzere gözükür ancak bağlarda kişiliğin gelişmesi, gelişimsel takılmalar, bağlanma sorunları, karşılanmamış muhtaçlıklar üzere temelde olan birçok sorun bağlarda yaşanan problemlerin temelinde yer alır. Çiftlerden sıkça “bu adam/kadın evvelce bu türlü değildi, biz çok yeterliydik ortamızdan su sızmadı” cümlesini duyarız. Gelin bu yazımızda bu cümleyi ve bu cümlenin temelini inceleyelim. Nasıl oluyor da her şey çok güzelken ortalarından su sızmıyorken bir anda adam ya da bayan tanınmadık birisine dönüşüyor? Münasebet başlarken kişinin zihninde sevgilisi uludur, sevgilisi onu çok seveceği; geçmişte görmediği hürmet, sevgi, ilgi, şefkat gereksinimlerini karşılayacağı ebeveyni yerine geçmişse kişi parterindeki insani istikametleri göremez büsbütün toz pembe bir alaka içine girer. Başlangıçta bağ resmen onun yaralarını sarmak, ruhuna şifa olmak için vardır. Ne vakit ki kişi gerçeklerle yüzleşir eşinin onun zihnindeki kadar harika olmadığını anlar tartışmalar, arbedeler, gürültüler başlar. Bu noktada “annem/babam üzere davranıyorsun” cümleleri gündeme gelir. Nasıl oldu da toz pembe olan, memnunluktan göklerde yaşanan ilgi tartışmalara ve anne/babasının olumsuz istikametlerine benzeyen birine dönüştü? İşte bu noktada kişinin iç dünyasında karşılanmamış muhtaçlıkları, gelişimsel takılmaları, bağlanma tarzları üzere birçok olguya bakmak gerekmektedir. Bu bireylerinin hayatını değerlendirdiğimizde; kişi ailesiyle, eşiyle, arkadaşlarıyla, iş arkadaşlarıyla hülasa etrafındaki herkesle emsal döngü içine girer. Geçmişte halledemediği sıkıntıyı tekraren farklı bireylerle halletmeye çalışır lakin maalesef ki her seferinde sonuç hüsran olur. Kişilik yapılanmasındaki bu döngüyü keşfetmek, manalandırmak, değişim için gereken duygusal ve davranışsal tecrübesi yaşamak son derece değerlidir. Aksi taktirde kişi tekraren yeni arkadaşlıklar da kursa, yeni ilgilere, evliliklere de başlasa görünürde olmayan tıpkı döngü yüzünden tekrar tekrar hayal kırıklığı yaşaması kaçınılmaz bir sona dönüşür. Neyse ki bu son mukadderat değildir (insanlar ne kadar bu benim bahtım, çekmeliyim üzere cümlelerle mantığa bürüyerek olaydan kendini kurtarmaya çalışsa da). Kişinin eforuyla, psikoterapiye olan devam motivasyonu ve gönüllülüğü ile bu döngüyü kırmak ve değişimin getirdiği rahatlığa ulaşmak bireyin elindedir.