‘’Yine mi şahsî gelişim yazısı, hepsi birebir.’’ Dediğini duyamıyorum lakin kestirim edebiliyorum… Şayet başlık ilgini çekmiş ve bu yazıyı okumaya başlamışsan, daha evvel okuduğun ve birbirinin tıpkı olan yazılardan bir adedine daha muhtaçlık duyuyor olabilir misin? Hazır buraya kadar gelmişken, devam edelim mi?
Sorumuz şu: Neden mutsuzuz? Evvelce daha memnunduk da artık mi aklımıza geldi bu mutsuzluk konusu? Tahminen de rahatladık, bilinçlendik ve daha çok konuşur olduk bu hususta ne dersin? Ben memnunum ve bunu rahatlıkla söyleyebiliyorum diyebiliyorsan, yaşasın! Bu yazıyı bir kenara bırak ve ne yapıyorsan birebirini yapmaya devam et!
Ben mutsuzum, bunu rahatlıkla söyleyemiyorum ve bu durumdan çok sıkıldım diyorsan gel biraz konuşalım. Her şey yoluna girecek.
Şimdi gözünde bir yer canlandırmanı istiyorum. Bu o denli bir yer ki; dört tarafı yüksek duvarlarla çevrili, büyük bir avlusu var ve makul vakitlerde dışarıya çıkmana müsaade veriliyor, koridorlarında nöbetçiler dolaşıyor, her gün yoklama alınıyor ve buradan dışarı çıktığında çok seviniyorsun. Burası neresi? Yok hayır, hapishane değil. Bahsettiğim yer yıllarca her gün gittiğin okulun… Hayatının büyük kısmını burada geçirmiş olan sen, biraz mutsuz olabilirsin.
Seni her vakit bir diğerinden daha güzel olman gerektiğine inandırdılar değil mi? Matematik notunun neden komşu kızı Ayşe’den daha düşük olduğunu evvel annen sorguladı, sonra sen. Pekala ne kadar hoş müzik söylediğini neden kimse duymadı? Yazdığın öyküler neden daima defterlerinin ortasında gizli kaldı? Zira her şeyde birinci olmak zorundaydın ve bunun için somut sonuçlara muhtaçlığın vardı. Zira rekabet her vakit ödüllendirildi. Tahminen de sesini duyuracak, kıssalarını okuyacak kadar şanslıydın lakin daima bir şeyler anı yaşamana mahzur oldu. Biliyorum çok depresif, yazıyı okumaya başlamadan evvel daha memnundun evet. Lakin unutma ki, bunu okuma muhtaçlığı duyacak duruma sen getirdin kendini. Olsun, halledeceğiz…
Peki kimler memnun sence? Yüksek statüde bir iş sahibi olan o grup elbiseli adam mı? Yoksa oğlunu pembe montu ve jipiyle okula bırakan o anne mi? Memnun olmak için çok paran olmalı değil mi? Haklısın, kim çok para sahibi olmak istemez ki? Fakat bu her vakit mutluluğun da yanında geleceği manasına gelmez, biliyorsun. Artık kendini diğerleriyle kıyaslamayı bırak. Gelecek için bugünü feda etme, anı yaşa. Biliyorum hiç gerçekçi değil, para kazanmak zorundasın, bunun için sabahtan akşama kadar çalışmak zorundasın. Evet annenin sıcak yemeklerini hatta çocuğunun büyüdüğünü kaçırmak zorundasın. Off gitgide depresifleşiyor! Gözlerini aç ve gerçeklerle yüzleş o halde… Şu an çok mu sıkıldın bu yazıdan? Okumayı bırak ve git! Güzeline gidecek, seni keyifli edecek bir şey yap. Fakat sonra geri gel olur mu?
İnsan, başka beşerlerle var olmak için yaratılmış. Otobüs durağında yalnız başına on dakika boyunca beklediğini düşün. On dakika, yarım saat üzere geliyor değil mi? Pekala yanında bir arkadaşın varken, o on dakikanın nasıl geçtiğini anlamadığın günleri hatırlamıyor musun? Bizler toplumsallaşarak var oluruz. Ne demişler ‘’mutluluk paylaşarak çoğalır.’’ Pekala bunun da bir dozu var mı sence? Sonlarımızı ne vakit çizmemiz gerekir?
Şimdi arkadaşının isteğine hayır diyemediğin o günü hatırla lütfen. Sana anımsattığı hislerin uygun olmadığına eminim. Bencillik yap ortada ve güzeline gitmeyen şeylere hayır demeyi öğren. Karşındakiyle anlaşamıyor musun? Meselelerin hakkında konuşmaya başla. Seni üzen şeyin ne olduğundan bahset, ortak nokta bulmaya çalış. Sen ne yaparsan yap o keyifli olmuyor mu? Sorunu kendinde arama ve bırak o tutsun kuşu ağzıyla. Sen yanlış bir şey yapmıyorsan karşı tarafın negatifliği seni neden üzsün ki? Ailen seni çok mu sıkıyor? Nedenini sor, onları anla ve onların da seni anlamalarını sağla. Artık bir düşün ve bana söyle; annen bugüne kadar seninle hangi sebeplerle tartıştı? Eminim birçok, sonunda senin olumlu çıkarların olacağını düşündüğü bahislerdir. Vakit değişiyor evet, ona bunu anlatabilirsin. Lakin senin memnun olmanı istediğini unutma ve fikirlerine bedel ver olur mu?
Bugüne kadar çabaladığın o şey vardı ya, sonunu bu türlü hayal etmemiştin değil mi? Sonu istediğin üzere olmadı tahminen fakat sen başarısız olmadın, yalnızca beklediğinden daha az başarılı oldun. Neden biliyor musun? Başarısız olduğunu söyleyenler ve seni ayıplayanlar ayağa kalkıp tek bir adım atmamışken, sen denedin. Hiçbir şey yapmamaktan daha hoş bir şey yaptın ve uğraş sarf ettin, emek verdin. Artık kendinle gurur duy ve tekrar denemek için ayağa kalk.
Hani o komşu kızı vardı ya, Ayşe. Hani annen seni hayatının her etabında onunla kıyaslıyordu, hatırladın mı? O komşu kızı yerine artık sen kendini kimlerle kıyaslıyorsun biliyor musun? Evet hakikat bildin, İnstagram’da kusursuz hayatlarını, olağanüstü bedenlerini paylaşan arkadaşlarınla. Bu mevzuyu es geçeceğimi düşünmemiştin herhalde… Biliyorum toplumsal medyaya bağımlıyız, e güzel ki de var yoksa bu yazıyı sana nasıl ulaştıracaktım? Ancak her şeyde olması gerektiği üzere toplumsal medyada da bir hudut olmalı değil mi? Kendini diğerleriyle kıyaslamaktan sıkılmadın mı? Esasen bu yaşına kadar biri bunu senin yerine yaptı. Hiçbir şey göründüğü kadar kusursuz değil, bunu unutma. Sen sevgilinle kavganı instagram’da paylaşıyor musun?
Günün koşuşturmacasında anın tadını çıkarmayı unutma. ‘’Her insan memnun olamaz… Zira gereğinden fazla özler dünü, hak ettiğinden fazla düşünür yarını. Ve hiç hak etmediği kadar bilinçsizce yaşar bugünü. Her insan keyifli olamaz. Zira gereğinden fazla özler hayatından çıkanları. Hak ettiğinden daha büyük umutla bekler hayatına girecekleri. Ve asla göremez yanı başındakileri.” Demiş Erich Fromm. Bunu bir yere not et bence, ortada bir çıkar ve oku.
Rutinlerini değiştir. Her gün oburunun birebir değil, neden öyleymiş üzere yaşayasın ki? Kendinle vakit geçir, yıllardır hayalini kurduğun o dans kursuna git, müzik aleti çalmayı öğren, diğerlerine yararlı olmanın bir yolunu bul. Mesela çöp topla, sokakta yanından geçen kediyi okşa, köpeklere mama ve su ver. Seni seven birilerinin olduğunu hatırla, kendini takdir et, kendini sev, zira sen çok değerlisin! Neden bir şeylerin yanlış gittiğini sorgula. Sorgula, sorgula, sorgula… Ve kendini keyifli et!