Affetmek güç. Anlaşılmadığından mı bilmem, düşünmeden konuşup yorum yapar yahut öğütler verirsin. Örneğin bir arkadaşın, kendisini inciten bir olayı anlattığında tam olarak anlayıp dinlemeden, ‘’Aman canım boş ver’’ deyip geçiverirsin. Lakin tıpkı olay senin başına geldiğinde, affetmenin güç olduğunu anlarsın. Günlerini, aylarını, hatta yıllarını alabilir kendine gelmen. Sonrasında ise bir seçim yaparsın; ya affederek ya da affetmeden yola devam edersin…
Affedecek bir durumu olana kadar insan anlamaz çoklukla, affetmenin ne kadar da sıkıntı olduğunu. Karşısındakinin acısını dinlemez, dinleyemez… Tahminen de toplum bize bu türlü öğrettiği içindir dinleyemeyişimiz. Zira diğerinin meseleleri ile uğraşmak, kötüyü çekmek yahut mutsuz olmakla muadildir. Bize daima acının güzel bir durum olmadığı ve yaşanmaması gerektiği öğretilmiş. Tahminen de ondandır anlamaya çalışmadan çabucak bir iki kelam söyleyip geçiverişimiz…
Bir şeyi tam olarak anlamak için yüzleşmek gerekmez mi? Acıdan kaçarak yahut kaçınarak neyi, nasıl öğrenebilir ve yüzleşebiliriz? Pekala yüzleşmek için illa olayı birebir yaşamak mı gerekir?…
Bir şeyi tam olarak bilmesen de anlama istikametindeki gayretlerin seni başkalarından farklı kılar. İncinen tarafın asıl muhtaçlığı olan da bu çabayı görmektir. Maddi ve somut şeyler değildir çoklukla. Tıpkı vakitte onaylandığını ve paha gördüğünü hisseder bu biçimde. Zira acılar, sorunlar onaylandıkça ve kabul gördükçe azalır. Hepimizin gereksinimi olan şey budur. Hava üzere, su üzere… Varlığının görülmesi ve bir diğeri tarafından tanınması. Ondan değil midir giyinip kuşanışımız, çalışıp durmamız, bir şeyleri yetiştirme telaşımız. Başarmak, yapmak, işe fayda olmak, sonucunda birileri tarafından görülmek, fark edilmek. Seni inciten bir olay varlığında, “Buradayım ve acı çekiyorum” un görülmesidir değerli olan. Tıpkı vakitte, “İhtiyacım olduğunda yanımda olur musun” yahut “Yanına gelsem, sana tekrar güvensem beni tekrar incitir misin?” sorularına yanıtlar aranır…
Eşin, annen, baban, kardeşin, arkadaşın yahut bir akraban seni kırmış olabilir. Örneğin, ailen ile ilgili bir sorunda kendini yalnız ve dışlanmış hissediyorsun. Ya da sevgilin seni çok incitti; onunla gelecek planlama konusunda zorlanıyorsun… Ama asıl olarak olay yahut bireyler değildir kıymetli olan. Sen de bıraktığı izler ve ömründe o anki manasıdır.
Çünkü tıpkı olayı öteki bir vakitte ve apayrı bir ruh hali içerisindeyken farklı formlarda yorumlayabilirsin. Örneğin, eşinin seni her şey olağan seyrinde giderken ki aldatmasıyla çok güçlü bir vaktinde ki (doğum sonrası, hastalık süreci, çocukların konuttan ayrılması..)
aldatması değişik manalar taşıyabilir. Bu da, verdiğin reaksiyonları yahut reaksiyonlarının şiddetini değiştirir haliyle.. Öteki taraftan, senin için kıymetli ve yaralayıcı bir olay bir diğeri için birebir ciddiyette ve kıymette olmayabilir. Yani misal üzere görünen olaylar, her birimizin hayatında farklı tesirler bırakırlar…
Sonrasında ise yaptığın seçim belirler yaşantını. Bir karar vermek ve yola devem etmektir gerekli olan. Acıyı bir kenara bırakıp yola devam etmeyi de seçebilirsin acı ile birlikte ilerlemeyi de. Ama, affetmek yine huzur bulmak için düzgün bir yol olabilir. Ama daima, affeden kişinin alttan alan yahut ezilen kişi olduğu empoze edildi bize. Öteki bir sözle, mağlup olan.
Halbuki, kendin için yaptığın ve seni huzurlu kılacak bir şey denseydi, nasıl olurdu? Yıllarca birileri yahut olaylarla uğraşır durur muyduk? Kim bilir?!? Affettiğin kişiyi hayatında tutmak zorunda olduğunu da söylemiyorum sana. Zorundalıklar bunaltır insanı. Sen yalnızca nasıl hissettiğine odaklan ve evvel kendin için bir adım at…
